گر چه شب تاریک است دل قوی دار ، سحر نزدیک است
دل من در دل شب  خواب پروانه شدن می بیند
مهر صبحدمان داس به دست  خرمن خواب مرا می چیند
آسمانها آبی پر مرغان صداقت آبی ست
دیده در اینه ی صبح تو را می بیند  از گریبان تو صبح صادق
 می گشاید پر و بال
تو گل سرخ منی تو گل یاسمنی
تو چنان شبنم پک سحری ؟
نه
از آن پکتری  تو بهاری ؟
نه
بهاران از توست از تو می گیرد وام
هر بهار اینهمه زیبایی را  هوس باغ و بهارانم نیست
ای بهین باغ و بهارانم تو سبزی چشم تو
دریای خیال پلک بگشا که به چشمان تو دریابم باز
مزرع سبز تمنایم را  ای تو چشمانت سبز
 در من این سبزی هذیان از توست زندگی از تو و
مرگم از توست

                    ايران اگر ويران شُدَست، برخیز آبادش کنیم

                                                                         بغضی اگردرسینه هست بگذار فریادش کنیم

                                  ايرانیـــــــان آزاده اند ذلت نبودست سهمشان

                                                                           ايران اگر بیـــــــداد شد باید پر از دادش کنیم

                                  جان میدهد مام وطن زیر سُم این بی سَـــران

                                                                            مُرداد خـــاک خویش را باید اَمُـردادش کنیـم

                                  صد بند بر پاهای ما بستند، برخیز ای جوان

                                                                             بـــــــــــگذار تا با همدلی از بند آزادش کنی 

قبری ست که از خانه ی من شیک تر است
                              دیوانگی اش قابل تبریک تر است
من مطمئنم که قاتلم خواهد بود
                              آن کس که به من از همه نزدیک تر است

آزادی شهر از حصارش پیداست

از کینه ی چوبه های دارش پیداست

فردای من و تو باز هم تاریک است

سالی که نکوست از بهارش پیداست 

بازیچه دست یار بودن عشق است
                                             در پنجه غم شکار بودن عشق است
در محکمه ای که یار باشد قاضی
                                             محکوم طناب دار بودن عشق است

دیدم تو را ویران شدم                دیدم تو را حیران شدم

انصاف ده ای بی وفا                  تا کی کنی بر من جفا

تا پر کشم من سوی تو              آواره ام در کوی تو

مرهم بنه بر زخم من                 زان می بنه بر جام من

آن می که ویران می کند            دنیا پریشان می کند

دانی کدام می گویمت               گوش کن چنین من گویمت

« من آن دم که از جام چشمانت شراب نگاهت نوشیده ام مست عالم گشته ام»

رهروان خسته را احساس خواهم داد
ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت
نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم کرد
خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد
دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند
نغمه ها را در زبان چشم خواهم کاشت
گوش ها را باز خواهم کرد
آفتاب دیگری در آسمان لحظه خواهم کاشت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سوی خورشیدی دگر پرواز خواهم کرد

پر کن قدح شوق از خمره نگاهت، که می خواهم امشب

                                          مستانه برقصم، آواره بگردم، بیگانه بمیرم ؛

در می خانه دل مست بنشینم و با یاد صدایت

                                آن قدر بخوانم تا غافل از آواره گه می خانه بمیرم ؛

از سنگ  نگاهت بت خانه بسازم، بالاتر از بودا و یهودا و اهورا

                        آن قدر پرستم تا ملحد و کافر در گوشه ی بت خانه بمیرم ؛

عمری حیران و پریشان گشتم در این شهر،پیدا نکردم پروانه تر ازمن

          سوزاننده تر از تو، می خواهم امشب بی شمع و پروانه بمیرم ؛

بی تو ای یار! عقل و هوشم به چه کار آید،بگذار به یغما برد،

   غم دوریت آن ها را، که می خواهم امشب مجنون و دیوانه بمیرم ؛

ای ناز فرشته! بال بگشا و از این تنگ قفس دور شو که من ،

 چون مرغک بال و پر شکسته ، می خواهم در طوفان جور زمانه بمیرم!

                                                                                                     « پارسا »

من ، مستم.
من، مستم و ميخانه پرستم.
راهم منماييد،
پايم بگشاييد!
وين جام جگر سوز مگيريد ز دستم!
مي، لاله و باغم
مي، شمع و چراغم.
مي، همدم من،
              هم‌نفسم، عطر دماغم.
خوشرنگ،
         خوش آهنگ
لغزيده به جامم.
از تلخي طعم وي، انديشه مداريد،
گواراست به كامم.
در ساحل اين آتش.
من غرق گناهم
همراه شما نيستم، اي مردم بتگر!
من نامه سياهم.

فرياد رسا!
          در شب گسترده پر و بال
از آتش اهريمن بدخو، به امان دار
هم ساغر پر مي
هم تاك كهنسال.
كان تاك زرافشان دهدم خوشه زرين
وين ساغر لبريز
اندوه زدايد ز دلم با مي ديرين

با آنكه در ميكده را باز ببستند
با آنكه سبوي مي ما را بشكستند
با محتسب شهر بگوييد كه: هشدار!
هشدار!
      كه من مست مي هر شبه هستم.

                                                           « سیاوش کسرائی »

یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم  

                 گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم

پر پروانه شکستن هنر انسان نیست

                 گر شکستیم زغفلت من و مایی نکنیم

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم

                 وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

می نویسم باران ،تو بخوان

                        اشک هایی که شبانگاه به یاد تو چکید  و کسی هیچ ندید

می نویسم طوفان، تو بخوان

                        گل پرپر شده جان که به سودای نسیم به ره باد نشست

می نویسم جنگل، تو بخوان

                        دست بر گیسوی آشفته ی خود کش که شبی

                                    مرغ بی تاب دلم در خم این گوشه دنج ،پر گشودن آموخت

می نویسم آهو، تو بخوان

                        حال افشان بنما طره مشکینت را که نسیم سحری منتظر است

                                    و جهانی ز دل شب به نسیم سحری چشم به ره .....

                                                                                                          « گروس عبدالملکیان »

صبر كن چشم من از ديدن تو سير شود، بعد برو

                                    يا كه دل پاي غمت بسته به زنجير شود، بعد برو

شعله عشق تو افتاده به ناگاه، به كاشانه دل

                                    صبر كن اين شعله زمين گير شود، بعد برو

خواب ديدم كه بهار است و تو زيبا، چمن آراي مني

                                    صبر كن خوابِ منِ غمزده تعبير شود، بعد برو

رفتي و آينه دل همه زنگار كدورت بگرفت

                                     بگذار آينه فرسوده و دلگير شود، بعد برو