گر چه شب تاریک است دل قوی دار ، سحر نزدیک است
دل من در دل شب  خواب پروانه شدن می بیند
مهر صبحدمان داس به دست  خرمن خواب مرا می چیند
آسمانها آبی پر مرغان صداقت آبی ست
دیده در اینه ی صبح تو را می بیند  از گریبان تو صبح صادق
 می گشاید پر و بال
تو گل سرخ منی تو گل یاسمنی
تو چنان شبنم پک سحری ؟
نه
از آن پکتری  تو بهاری ؟
نه
بهاران از توست از تو می گیرد وام
هر بهار اینهمه زیبایی را  هوس باغ و بهارانم نیست
ای بهین باغ و بهارانم تو سبزی چشم تو
دریای خیال پلک بگشا که به چشمان تو دریابم باز
مزرع سبز تمنایم را  ای تو چشمانت سبز
 در من این سبزی هذیان از توست زندگی از تو و
مرگم از توست

                    ايران اگر ويران شُدَست، برخیز آبادش کنیم

                                                                         بغضی اگردرسینه هست بگذار فریادش کنیم

                                  ايرانیـــــــان آزاده اند ذلت نبودست سهمشان

                                                                           ايران اگر بیـــــــداد شد باید پر از دادش کنیم

                                  جان میدهد مام وطن زیر سُم این بی سَـــران

                                                                            مُرداد خـــاک خویش را باید اَمُـردادش کنیـم

                                  صد بند بر پاهای ما بستند، برخیز ای جوان

                                                                             بـــــــــــگذار تا با همدلی از بند آزادش کنی 

قبری ست که از خانه ی من شیک تر است
                              دیوانگی اش قابل تبریک تر است
من مطمئنم که قاتلم خواهد بود
                              آن کس که به من از همه نزدیک تر است

آزادی شهر از حصارش پیداست

از کینه ی چوبه های دارش پیداست

فردای من و تو باز هم تاریک است

سالی که نکوست از بهارش پیداست 

دیشب ازدفترعمرم صفحاتی خواندم،چون به نام تورسیدم لحظاتی ماندم،همه ی دفترعمرم ورقی بیش نبود،همه دردفترمن حسرت دیدارتوبود 

بازیچه دست یار بودن عشق است
                                             در پنجه غم شکار بودن عشق است
در محکمه ای که یار باشد قاضی
                                             محکوم طناب دار بودن عشق است

برهنه ات می کنند تا بهتر شکسته شوی… نترس گردوی کوچک ! آنچه سیاه می شود روی تو نیست ، دست آنهاست

دردم این نیست
                که معشوق من از عشق تُهیست
                            دردم این است که...

با دیدن این سردی ها
               من چرا دل بستم؟

زندگی چون قفس است

       قفسی تنگ پر از تنهایی

            و خوشا لحظه ی غفلت آن زندانبان

                   و پس از آن پرواز.....!

دیدم تو را ویران شدم                دیدم تو را حیران شدم

انصاف ده ای بی وفا                  تا کی کنی بر من جفا

تا پر کشم من سوی تو              آواره ام در کوی تو

مرهم بنه بر زخم من                 زان می بنه بر جام من

آن می که ویران می کند            دنیا پریشان می کند

دانی کدام می گویمت               گوش کن چنین من گویمت

« من آن دم که از جام چشمانت شراب نگاهت نوشیده ام مست عالم گشته ام»

تو مرا یاد کنی یا نکنی؛

باورت گر بشود یا نشود؛

حرفی نیست .....

نفسم میگیرد

          در هوایی که نفس های تو نیست .... !

من گل را با خارش دوست دارم و عشق را در هجرش؛

چه معنا یابد سفیدی بدون سیاهی  و زندگی بدون روانشناسی؟

شاید سیاهی به تابلوی زندگیت گنتراست بخشد اما همیشه لکه سیاهی در تابلوی زندگیت وجود دارد.

« پارسا »

«آنگاه که چشمانت با وسعت یک دنیا خورشید

پرتو های نگاهش را بر سرزمین دلم تاباند

و ساکنانش را وادار به پرستش کرد،

شاید مردم شهر نمی دانستند که ماه شب تنهاییم نیز

نورش را از آن گرفته بود..... »

                                                            « پارسا »

رهروان خسته را احساس خواهم داد
ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت
نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم کرد
خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد
دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند
نغمه ها را در زبان چشم خواهم کاشت
گوش ها را باز خواهم کرد
آفتاب دیگری در آسمان لحظه خواهم کاشت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سوی خورشیدی دگر پرواز خواهم کرد

شما همراه زاده شدید و تا ابد همراه خواهید بود.
هنگامی که بال سفید مرگ روزهاتان را پریشان می کنند همراه خواهید بود.
آری شما در خاطر خاموش خداوند نیز همراه خواهید بود.
اما در همراهی خود حد فاصل را نگاه دارید و بگذارید بادهای آسمان در میان شما به رقص در آیند.
به یکدیگر مهر بورزید اما از مهر بند مسازید :
بگذارید که مهر دریای مواجی باشد در میان دو ساحل روح های شما .
جام یکدیگر را پر کنید اما از جام یکدیگر منوشید .
از نان خود به یکدیگر بدهید اما از یک گرده ی نان مخورید .
با هم بخوانید و برقصید و شادی کنید ولی یکدیگر را تنها بگذارید
همان گونه که تار های ساز تنها هستند با آن که از یک نغمه به ارتعاش در می آیند .
دل خود را به یکدیگر بدهید اما نه برای نگه داری .
زیرا که تنها دست زندگی می تواند دل هایتان را نگه دارد .
در کنار یکدیگر بایستید اما نه تنگاتنگ :
زیرا که ستون های معبد دور از هم ایستاده اند
و درخت بلوط و درخت سرو در سایه یکدیگر نمی بالند .

بسپاریم بر سنگ مزارمان تاریخ نزنند،تا آیندگان ندانند بی‌عرضگانِ این بخش از تاریخ ما بوده‌ایم!!

پر کن قدح شوق از خمره نگاهت، که می خواهم امشب

                                          مستانه برقصم، آواره بگردم، بیگانه بمیرم ؛

در می خانه دل مست بنشینم و با یاد صدایت

                                آن قدر بخوانم تا غافل از آواره گه می خانه بمیرم ؛

از سنگ  نگاهت بت خانه بسازم، بالاتر از بودا و یهودا و اهورا

                        آن قدر پرستم تا ملحد و کافر در گوشه ی بت خانه بمیرم ؛

عمری حیران و پریشان گشتم در این شهر،پیدا نکردم پروانه تر ازمن

          سوزاننده تر از تو، می خواهم امشب بی شمع و پروانه بمیرم ؛

بی تو ای یار! عقل و هوشم به چه کار آید،بگذار به یغما برد،

   غم دوریت آن ها را، که می خواهم امشب مجنون و دیوانه بمیرم ؛

ای ناز فرشته! بال بگشا و از این تنگ قفس دور شو که من ،

 چون مرغک بال و پر شکسته ، می خواهم در طوفان جور زمانه بمیرم!

                                                                                                     « پارسا »

من ، مستم.
من، مستم و ميخانه پرستم.
راهم منماييد،
پايم بگشاييد!
وين جام جگر سوز مگيريد ز دستم!
مي، لاله و باغم
مي، شمع و چراغم.
مي، همدم من،
              هم‌نفسم، عطر دماغم.
خوشرنگ،
         خوش آهنگ
لغزيده به جامم.
از تلخي طعم وي، انديشه مداريد،
گواراست به كامم.
در ساحل اين آتش.
من غرق گناهم
همراه شما نيستم، اي مردم بتگر!
من نامه سياهم.

فرياد رسا!
          در شب گسترده پر و بال
از آتش اهريمن بدخو، به امان دار
هم ساغر پر مي
هم تاك كهنسال.
كان تاك زرافشان دهدم خوشه زرين
وين ساغر لبريز
اندوه زدايد ز دلم با مي ديرين

با آنكه در ميكده را باز ببستند
با آنكه سبوي مي ما را بشكستند
با محتسب شهر بگوييد كه: هشدار!
هشدار!
      كه من مست مي هر شبه هستم.

                                                           « سیاوش کسرائی »

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه بگذاریم

کجا؟هر کجا که پیش آید، بدانجایی که می گویند خورشید غروب ما،

زند بر پرده ی شبگیرشان تصویر.

بدان دستش گرفته رایتی زربفت و گوید: زود

وزین دستش فتاده مشعلی خاموش و نالد: دیر!

                                                                                     « فریدون »

منتظرت خواهم ماند ....

آرام تر از انتظار شب به پای سحر؛

            مظلوم تر از انتظار محکوم به پای دار؛

                        خوشحال تر از انتظار جوجه برای پرواز؛

                                    بی صبرانه تر از انتظار شیطان برای گناه؛

                                                و امیدوار تر از انتظار انسان در بستر مرگ برای فرشته ی تجاتش!

                                                                                                            « پارسا »

آیا در مرداب ها گل لاله روئیدن خواهد گرفت؟

آیا رود ها در کام مرداب فرو رفتن خسته خواهند شد؟

آیا کسی در کلبه محزون زده شب، شادی شمعی خواهد افروخت ؟

آیا طناب داری در هنگام اعدام محکوم پاره خواهد شد؟

آیا در نمکزار وجود، چشمه شوقی جوشیدن خواهد گرفت؟

آیا از گوش کران پنبه، از چشم کوران پرده و از دست یلان دشنه افتادن خواهد گرفت؟

و آیا سیاست و صداقت همچون دو خط موازی در بی نهایت به هم خواهند رسید؟

_­­­­می خواستم زندگی کنم ، راهم را بستند؛
ستایش کردم ، گفتند خرافات است؛
عاشق شدم ، گفتند دروغ است؛
گریستم ، گفتند بهانه است؛
خندیدم ، گفتند دیوانه است؛
دنیا را نگه دارید ، می خواهم پیاده شوم!

                                                                          « دکتر شریعتی »

یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم  

                 گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم

پر پروانه شکستن هنر انسان نیست

                 گر شکستیم زغفلت من و مایی نکنیم

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم

                 وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

عشق شاید قطره اشکی است از چشمی منتظر که بر قطعه عکسی نمیه سوخته می چکد.

عشق شاید دستی باشد که به سوی دخترک کبریت فروش دراز می شود.

عشق شاید گلوله باشد که بر سینه شهیدی لانه می گزیند.

عشق شاید سری باشد که دقایقی غرق در اشک بر سجاده ای می نشیند.

عشق شاید انتظاری باشد جلوی در اتاق عمل .

عشق شاید آخرین جمله ای باشد که از دهان یک اعدامی بیرون می جهد.

عشق شاید وفایی باشد که به دار خیانت کشیده می شود.

عشق شاید آخرین فریادی باشد که در قفس حنجره جان می بازد.

عشق شاید پدر خسته ای باشد که جلوی تلوزیون خوابش می برد.

و.....

عشق شاید بیداری صبورانه مادری باشد بر بالین فرزندش تا سحر.

می نویسم باران ،تو بخوان

                        اشک هایی که شبانگاه به یاد تو چکید  و کسی هیچ ندید

می نویسم طوفان، تو بخوان

                        گل پرپر شده جان که به سودای نسیم به ره باد نشست

می نویسم جنگل، تو بخوان

                        دست بر گیسوی آشفته ی خود کش که شبی

                                    مرغ بی تاب دلم در خم این گوشه دنج ،پر گشودن آموخت

می نویسم آهو، تو بخوان

                        حال افشان بنما طره مشکینت را که نسیم سحری منتظر است

                                    و جهانی ز دل شب به نسیم سحری چشم به ره .....

                                                                                                          « گروس عبدالملکیان »

دریا _ صبور و سنگین _ می خواند و می نوشت :

« .... من خواب نیستم

                   خاموش اگر نشستم، مرداب نیستم

روزی که برخروشم و زنجیر بگسلم

                   روشن شود که آتشم و آب نیستم .... »

گاه گاهي به يادت غزلي مي خوانم

                    تانگويي که دلم غافل از آن عهدو وفاست

خوب رويان همه گر با دل من خوب شوند

            خوب من، با همه خوبان حساب توجداست!   

صبر كن چشم من از ديدن تو سير شود، بعد برو

                                    يا كه دل پاي غمت بسته به زنجير شود، بعد برو

شعله عشق تو افتاده به ناگاه، به كاشانه دل

                                    صبر كن اين شعله زمين گير شود، بعد برو

خواب ديدم كه بهار است و تو زيبا، چمن آراي مني

                                    صبر كن خوابِ منِ غمزده تعبير شود، بعد برو

رفتي و آينه دل همه زنگار كدورت بگرفت

                                     بگذار آينه فرسوده و دلگير شود، بعد برو

سکوت        
چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان
       نه به دستی ظرفی را چرک میکنند
                   نه به حرفی دلی را آلوده
                          تنها به شمعی قانعند            

                                                     واندکی سکوت......