گر چه شب تاریک است دل قوی دار ، سحر نزدیک است
دل من در دل شب  خواب پروانه شدن می بیند
مهر صبحدمان داس به دست  خرمن خواب مرا می چیند
آسمانها آبی پر مرغان صداقت آبی ست
دیده در اینه ی صبح تو را می بیند  از گریبان تو صبح صادق
 می گشاید پر و بال
تو گل سرخ منی تو گل یاسمنی
تو چنان شبنم پک سحری ؟
نه
از آن پکتری  تو بهاری ؟
نه
بهاران از توست از تو می گیرد وام
هر بهار اینهمه زیبایی را  هوس باغ و بهارانم نیست
ای بهین باغ و بهارانم تو سبزی چشم تو
دریای خیال پلک بگشا که به چشمان تو دریابم باز
مزرع سبز تمنایم را  ای تو چشمانت سبز
 در من این سبزی هذیان از توست زندگی از تو و
مرگم از توست

                    ايران اگر ويران شُدَست، برخیز آبادش کنیم

                                                                         بغضی اگردرسینه هست بگذار فریادش کنیم

                                  ايرانیـــــــان آزاده اند ذلت نبودست سهمشان

                                                                           ايران اگر بیـــــــداد شد باید پر از دادش کنیم

                                  جان میدهد مام وطن زیر سُم این بی سَـــران

                                                                            مُرداد خـــاک خویش را باید اَمُـردادش کنیـم

                                  صد بند بر پاهای ما بستند، برخیز ای جوان

                                                                             بـــــــــــگذار تا با همدلی از بند آزادش کنی 

قبری ست که از خانه ی من شیک تر است
                              دیوانگی اش قابل تبریک تر است
من مطمئنم که قاتلم خواهد بود
                              آن کس که به من از همه نزدیک تر است

آزادی شهر از حصارش پیداست

از کینه ی چوبه های دارش پیداست

فردای من و تو باز هم تاریک است

سالی که نکوست از بهارش پیداست 

دیشب ازدفترعمرم صفحاتی خواندم،چون به نام تورسیدم لحظاتی ماندم،همه ی دفترعمرم ورقی بیش نبود،همه دردفترمن حسرت دیدارتوبود 

بازیچه دست یار بودن عشق است
                                             در پنجه غم شکار بودن عشق است
در محکمه ای که یار باشد قاضی
                                             محکوم طناب دار بودن عشق است

برهنه ات می کنند تا بهتر شکسته شوی… نترس گردوی کوچک ! آنچه سیاه می شود روی تو نیست ، دست آنهاست

دردم این نیست
                که معشوق من از عشق تُهیست
                            دردم این است که...

با دیدن این سردی ها
               من چرا دل بستم؟

زندگی چون قفس است

       قفسی تنگ پر از تنهایی

            و خوشا لحظه ی غفلت آن زندانبان

                   و پس از آن پرواز.....!