شما همراه زاده شدید و تا ابد همراه خواهید بود.
هنگامی که بال سفید مرگ روزهاتان را پریشان می کنند همراه خواهید بود.
آری شما در خاطر خاموش خداوند نیز همراه خواهید بود.
اما در همراهی خود حد فاصل را نگاه دارید و بگذارید بادهای آسمان در میان شما به رقص در آیند.
به یکدیگر مهر بورزید اما از مهر بند مسازید :
بگذارید که مهر دریای مواجی باشد در میان دو ساحل روح های شما .
جام یکدیگر را پر کنید اما از جام یکدیگر منوشید .
از نان خود به یکدیگر بدهید اما از یک گرده ی نان مخورید .
با هم بخوانید و برقصید و شادی کنید ولی یکدیگر را تنها بگذارید
همان گونه که تار های ساز تنها هستند با آن که از یک نغمه به ارتعاش در می آیند .
دل خود را به یکدیگر بدهید اما نه برای نگه داری .
زیرا که تنها دست زندگی می تواند دل هایتان را نگه دارد .
در کنار یکدیگر بایستید اما نه تنگاتنگ :
زیرا که ستون های معبد دور از هم ایستاده اند
و درخت بلوط و درخت سرو در سایه یکدیگر نمی بالند .

منتظرت خواهم ماند ....

آرام تر از انتظار شب به پای سحر؛

            مظلوم تر از انتظار محکوم به پای دار؛

                        خوشحال تر از انتظار جوجه برای پرواز؛

                                    بی صبرانه تر از انتظار شیطان برای گناه؛

                                                و امیدوار تر از انتظار انسان در بستر مرگ برای فرشته ی تجاتش!

                                                                                                            « پارسا »

آیا در مرداب ها گل لاله روئیدن خواهد گرفت؟

آیا رود ها در کام مرداب فرو رفتن خسته خواهند شد؟

آیا کسی در کلبه محزون زده شب، شادی شمعی خواهد افروخت ؟

آیا طناب داری در هنگام اعدام محکوم پاره خواهد شد؟

آیا در نمکزار وجود، چشمه شوقی جوشیدن خواهد گرفت؟

آیا از گوش کران پنبه، از چشم کوران پرده و از دست یلان دشنه افتادن خواهد گرفت؟

و آیا سیاست و صداقت همچون دو خط موازی در بی نهایت به هم خواهند رسید؟

_­­­­می خواستم زندگی کنم ، راهم را بستند؛
ستایش کردم ، گفتند خرافات است؛
عاشق شدم ، گفتند دروغ است؛
گریستم ، گفتند بهانه است؛
خندیدم ، گفتند دیوانه است؛
دنیا را نگه دارید ، می خواهم پیاده شوم!

                                                                          « دکتر شریعتی »

عشق شاید قطره اشکی است از چشمی منتظر که بر قطعه عکسی نمیه سوخته می چکد.

عشق شاید دستی باشد که به سوی دخترک کبریت فروش دراز می شود.

عشق شاید گلوله باشد که بر سینه شهیدی لانه می گزیند.

عشق شاید سری باشد که دقایقی غرق در اشک بر سجاده ای می نشیند.

عشق شاید انتظاری باشد جلوی در اتاق عمل .

عشق شاید آخرین جمله ای باشد که از دهان یک اعدامی بیرون می جهد.

عشق شاید وفایی باشد که به دار خیانت کشیده می شود.

عشق شاید آخرین فریادی باشد که در قفس حنجره جان می بازد.

عشق شاید پدر خسته ای باشد که جلوی تلوزیون خوابش می برد.

و.....

عشق شاید بیداری صبورانه مادری باشد بر بالین فرزندش تا سحر.